Sri Lanka, het blijft me verrassen

Ons derde weekje zit er al weer bijna op. Elke dag komen we nog weer voor nieuwe verrassingen te staan.

Afgelopen week moesten Christel en ik voor een weekje naar een andere accommodatie aangezien onze accommodatie, in The White House Boossa, was volgeboekt. Via de organisatie YNBA (waaronder Boossa school en Metta ook vallen), konden we een weekje verblijven in een appartementje bij een bejaardenopvanghuis. Op het eerste gezicht was het een prima appartementje voor een week. Totdat we gingen slapen.. Gekko’s op de kamer waren we inmiddels gewend. Maar dit keer zat er toch echt nog een ander beest op de kamer. Een sprinkhaan! Na het ontdekken van dit beest, sprong Christel bij mij in bed om samen gillend, en verstopt onder de lakens, te hopen dat het beest weg zou gaan. Helaas was dit niet het geval. Wel begon hij te springen, waardoor hij op mijn bed kwam. Christel wist niet hoe snel ze een tijdschrift kon pakken om het dood te meppen. Na een paar keer meppen was hij gelukkig dood.
De ochtend erop werden we eerst al vrolijk om 6 uur gewekt door harde muziek, dat gelukkig maar enkele minuten duurde. Na weer verder proberen te slapen, werden we om 7 uur nogmaals gewekt door een gebed dat door de microfoon werd gesproken om Boeddha te eren. Christel dacht dat dit maar 5 minuten zou duren. Maar helaas, 3 kwartier lang aan een stuk door naar een gebed geluisterd. Heerlijk wakker worden was dat dus!
Alsof dit nog niet erg genoeg was, werden we eigenlijk wel teleurgesteld door ons ontbijt. Rijst! Twee keer per dag rijst, ‘oke’. Maar drie keer op een dag is toch echt wel teveel van het goede. Toch wilden we de afgelopen week het lieve oma’tje, die ons elke dag de maaltijden en kopjes thee bracht, niet teleurstellen en aten wel wat van het ontbijt. Om onze maag nog wat aan te vullen, hadden we brood en chocopasta gekocht.
Het douchen was hier ook niet al te fijn. Ten eerste was het water koud. Nu is dat nog wel vol te houden, aangezien het hier warm is. Daarnaast was de watertank van de douche vrijwel altijd leeg, waardoor er geen water uit de douchekop kwam. Dat werd dus primitief douchen; op de hurken en met je hoofd onder de kraan.

Na al dit geklaag, is er ook echt wel een positief puntje aan dit appartement. Namelijk het uitzicht dat we hebben. Het appartementje staat op een berg, waardoor er de mogelijkheid is om over de zee en de stad Galle uit te kijken. Ook is er elke avond een mooie zonsondergang te zien.
Naast ons appartementje staat een groot Boeddha beeld, waarbij de bewoners van het bejaardenopvanghuis elke dag gaan bidden. Je merkt dat de mensen hier zich erg vasthouden aan hun geloof. Best leuk om te zien dat dit zoveel voor hen betekent.
Samenvattend hebben we een zeer diervol (van gekko’s tot aan een sprinkhaan, kakkerlak en een kikker op de kamer), primitief maar wel goedkoop (€3,50 per dag) weekje achter de rug waarbij we met name onze insectenverdelger spray erg dankbaar zijn.

Na het eten van afgelopen week, verlangden we eigenlijk stiekem wel weer naar het eten bij the White House Boossa. Daar is alles toch iets uitgebreider en afwisselender. Ook fantaseren we vaak over het lekkere eten in Nederland wat we missen. Pasta’s, stamppot, pannenkoek, oliebollen en een broodje kaas. Dus mam, je weet wat je klaar moet gaan maken als ik weer in Nederland ben.

Inmiddels hebben we ook een klein stukje van de jungle ervaren. Bij de accommodatie, waar we afgelopen week verbleven, zit dichtbij een strandje genaamd ‘Jungle Beach’. Om bij dit strandje te komen, moet je eerst door een zeer avontuurlijke, maar super leuke afdaling. Het was even zweten en zwoegen, maar dan heb je wel een mooi strandje met een mooie zee om in te zwemmen.
En ook in Sri Lanka heb je de gekke Russen die op het strand als ‘fotomodel’ op de foto gaan. Je komt ze ook overal tegen. Ze maken de een na de andere pose. Het was voor ons lachwekkend om naar te kijken, en hadden bijna de neiging dit lekker na te gaan doen. Toch maar niet gedaan. We moeten natuurlijk de reputatie van Nederlanders wel hoog houden!

Deze week hebben we ook de eerste apen in het wild gezien. Ze op de foto krijgen is nog niet zo makkelijk. Ze hebben, net zoals mensen, door dat er een foto van hen wordt gemaakt. Toch is het ons gelukt! Daarentegen is het helaas niet gelukt een varaan, die vlak voor onze neus overstak, op de foto te krijgen. Het geheugen van Christel haar mobiel was vol.. Volgende keer beter!

Voor, met name de Sri Lankaanse kinderen, zijn wij een hele bezienswaardigheid. Wanneer wij onze kamerdeur open hebben, vinden ze het maar al te leuk naar binnen te gluren en ons aan te staren. Ook in de bus merken we dat voornamelijk de jonge kinderen je erg lang blijven aanstaren. Ze zullen wel denken, ‘’wat zijn dat voor een rare witte mensen’’.
Het begint ons langzamerhand ook wel een beetje te irriteren dat, met name de Sri Lankaanse mannen, je telkens aanspreken met ‘Helle, how are you?’ en ‘Do you want a tuk-tuk?’ Als dit eens in de tijd aan je wordt gevraagd is het niet erg, maar we krijgen het echt elke dag tig keer aan ons hoofd geslingerd. Helaas hebben zij niet door dat dit zo vaak aan ons wordt gevraagd, dus moeten we maar proberen zo vriendelijk mogelijk te blijven antwoorden.

Deze week zijn we ook weer naar Boossa school geweest. Wat we hier zo af en toe zien, is dat de kinderen door de juffen op de handen/vingers worden getikt met een houten stokje/zweep. Toen ik dit voor het eerst zag, en zag wat voor pijn het jongetje had, moest wel even slikken. Dat dit hier gewoon maar wordt gedaan, onvoorstelbaar! De juffen zelf zijn het gewend vanuit hun vroegere tijd, waardoor zij er ook geen moeite mee hebben een tik uit te delen. Indien er iemand van de stichting Carelanka langsloopt, worden de juffen erop gewezen dit niet meer te doen. Helaas dringt het nog niet genoeg tot de juffen door..

Een regenachtige ochtend, betekent hier een dag vrij van school. Daar kwamen Christel en ik afgelopen week achter. Het had ´s ochtends even hard had geregend, dus Christel en ik kwamen in de klas terecht waar maar 5 van de 15 kinderen aanwezig waren. Dood gewoon vertelde de juf dat dit dus te maken had met de regen die ´s ochtends was gevallen. Als dit ook in Nederland een gewoonte zou zijn, zou dat betekenen dat ik de helft van het schooljaar niet naar school hoef.

Ook is het niet raar dat, indien er geen jufrouw aanwezig is, Christel en ik maar voor de klas moeten gaan staan. De speciaal onderwijs klas was een dagje weg, en grade 1 had geen juffrouw die dag. Dus volgens de directeur konden Christel en ik de kinderen daar wel gaan vermaken. Na het doen van wat bordspelletjes, het zingen van ´head, shoulders, knee and toe, en het gehang van de kinderen aan onze arm hebben we het ochtendje voor de kinderen toch nog zinvol besteed. Het kan hier ook allemaal in Sri Lanka.

Op dit moment zijn Christel en ik vrij druk met school. Helaas moeten we nog veel achter de laptop zitten om heel internet af te struinen naar artikelen voor ons onderzoek. Over een paar weken zal dat hopelijk minder zijn, en kunnen we nog meer aanwezig zijn op de projecten zelf. Ook is er dan hopelijk meer tijd om andere mooie bezienswaardigheden hier in Sri Lanka te gaan zien. We kijken er erg naar uit!

Liefs Marije