Alweer anderhalf maand verder

Inmiddels al bijna anderhalve maand in Sri Lanka. Wat gaat het toch snel!
Veel aan school moeten werken de afgelopen weken, maar gelukkig ook nog tijd gehad het een en ander te kunnen bezichtigen hier.

Inmiddels hebben we al iets van het ingezamelde geld kunnen besteden aan de kinderen van de projecten. We hebben namelijk verkleedkleren gekocht. Christel en ik kregen de mogelijkheid een lesje op het dagopvangcentrum te verzorgen. Aangezien ons afstudeeronderzoek gaat over het verbeteren van o.a. de aankleedvaardigheden, hebben we hierop ons lesje aangepast. Wij bedachten ons dat we vroeger vaak gingen verkleden thuis en op school (vader – moedertje spelen), en dat ze op het dagopvangcentrum niet de benodigdheden hebben zodat de kinderen dat ook kunnen doen. Bij het verkleden worden aankleedvaardigheden van de kinderen gevraagd, waardoor we het verkleden en de aankleedvaardigheden mooi konden combineren. We hadden uitbedacht een estafette te houden waarbij 2 kinderen tegen elkaar moesten strijden en beiden een broek, een shirt en sokken moesten aantrekken en daarna een hoed op moesten doen. Bij de een ging het wat sneller dan bij de ander, maar iedereen heeft uiteindelijk alles aangekregen. En daar ging het om! Hieronder in het fotoalbum zijn een aantal leuke resultaten te zien.

Op geheel Sri Lankaanse wijze, zijn Christel en ik die dag erop richting Ampara (het oosten) gegaan. Net toen we terug waren van het dagopvangcentrum kregen we het nieuws dat we toch echt de volgende dag, om 6 uur ’s ochtends, richting Ampara moesten aangezien wij daar op de projecten staan ingeschreven als vrijwilliger (Alleen op deze manier konden we een werkvisum krijgen hier in Sri Lanka). De officials daar kregen argwaan dat ze ons nog niet hadden gezien. Dus dan maar op naar Ampara.

Binnen 1,5 week hebben Christel en ik bijna heel Sri Lanka doorgerezen. Na een week Ampara (het oosten) zijn we richting Colombo (westen) gegaan om daar ons visum te verlengen. Om daar te komen, moesten we door een mooi berglandschap rond Kandy. Helaas niet in Kandy kunnen verblijven, aangezien we door moesten naar Colombo. Maar we komen daar zeker nog een keer terug om alles te bezichtigen daar!
Nadat we het visum in 1!! dag, door onze charmes natuurlijk, hebben kunnen verlengen, hadden we nog wat tijd om Colombo te bezichtigen. Een vriendelijke man bood zich aan ons naar de Dutch Church te brengen, waarbij hij vervolgens een tuk tuk aanhield en ons meenam naar nog meer mooie bezienswaardigheden. Daarbij speelde hij ook als gids, waardoor we nog meer te weten kwamen dan het alleen maar te zien. We hebben een tempel gezien, waar ook een olifant in leefde, een mooi park, een aantal gebouwen en uiteindelijk ook nog the Dutch Church. In één middag dus al veel kunnen zien van Colombo.

Die volgende dag zijn we richting het noorden gegaan. Dit omdat we, na veel schoolwerk, het verdiend hadden er even tussenuit te gaan en wat het land te kunnen gaan zien. Na een wilde busreis, waarin Christel af en toe de dood in de ogen zag en ik gelukkig niet veel kon zien, waren we in Sigiriya aangekomen waar we een paar dagen verbleven. Vanuit daar zijn we een dag naar Dambulla geweest om daar een rots te beklimmen, waarbij je uit komt bij grotten waarin allerlei oude Buddha beelden staan. Tijdens het beklimmen van de rots leek het wel alsof we in de Apenheul waren. Zoveel apen kwamen we tegen. Eenmaal boven viel het ons wel een beetje tegen wat er te zien was, maar het zien van apen en een mooi uitzicht maakte het dan nog wel goed.
Aangezien we nog wat tijd over hadden die dag, en we al een aantal keer een olifant met daarop mensen voor ons guesthouse zagen lopen, hadden we besloten dit ook maar eens te doen. Het was natuurlijk wel even spannend, maar eenmaal op de olifant was al die spanning weg. Het leuke was dat we ook bij het hoofd van de olifant mochten zitten. Na drie kwartier erop te hebben gezeten, en wat foto´s te hebben gemaakt, konden we deze activiteit ook weer van ons to-do-lijstje afstrepen.
De voornaamste reden van afreizen naar Sigiriya, was het beklimmen en bezichtigen van de Lion’s rock. Dit hebben we de volgende dag gedaan. Sigiriya is een rots waarop een ruïne van een kasteel staat. Om deze rots heen is een grote tuin met allerlei grote vierkante wateropslag ’zwembaden’. Voordat dit van start kon gaan, kwamen we bij de kassa erachter dat we niet genoeg geld bij ons hadden voor de entree. Flink balen was dat dus. Gelukkig, na even op en neer te rijden met een taxi, geld kunnen pinnen.
De eerste paar meters richting de hoogte waren nog niet heel beangstigend. De treden waren dan lang niet altijd even veilig, maar ik had nog geen last van hoogtevrees. Naarmate de ruïne steeds meer in zicht kwam en het laatste stuk van de klim in zicht was, kwam de hoogtevrees toch echt wel even naar boven. Met beide handen aan de leuningen, niet teveel kijkend naar beneden en met de gedachte dat er al miljoenen mensen over deze trap omhoog zijn gegaan, heb ik dan toch de top kunnen bereiken. Je kon helaas niet veel uit de ruïne opmaken van wat nou wat was, maar het was interessant om te zien en we hadden een mooi uitzicht! De afdaling ging wat gemakkelijker, met iets minder last van hoogtevrees. Na een bezoekje aan het museum daar, waar we bij nader inzien misschien beter eerst naartoe hebben kunnen gaan, werd ons helder hoe het nou allemaal in elkaar zat met de rots.
Het was een leuk weekje!!

Vorige week heb ik mijn moeder, zus en tante hier in Sri Lanka kunnen verwelkomen. Leuk om ze te laten zien wat ik hier allemaal doe en hoe alles eruit ziet. Ze hebben kennis gemaakt met het dagopvangcentrum en de school waar ik voor werk. Net zoals voor mij, 1,5 maand geleden, was het een hele gewaarwording te zien hoe het hier allemaal in z’n werk gaat op een dagopvangcentrum/school. Grappig ook om te zien dat zij hun ogen uitkeken, en het voor Christel en mij inmiddels heel normaal is.

In verband met ons onderzoek moesten Christel en ik een kindje van het dagopvangcentrum een hele dag gaan volgen, om te kijken wat het zo al op het dag doet. Beiden gingen we naar een kindje toe. De dag ervoor hadden de moeders en juffen mij uitgelegd en beschreven welke bus ik moest pakken en waar uit te stappen. Moet goed komen dacht ik. Totdat ik in een plaatsje kwam wat me niet bekend voor kwam. Navraag gedaan bij de buschauffeur, en ja hoor we waren al langs mijn bestemming. Vervolgens in een andere bus gevraagd of deze bus er dan ook langs zou komen. ‘Ja’ was het antwoord. Eenmaal rijdend, vond ik het vreemd dat hij een andere kant op ging. Vertrouwen deed ik het niet meer, dus vroeg het nog een keer na. En nog een keer, en nog een keer. ´Ja´ de bus gaat naar Kotigala. Niet dus! Gelukkig heb ik een goed oriëntatievermogen en wist ik welke kant ik op moest om terug te gaan. 1 uur later dan gepland kwam ik aan bij het kindje die ik die dag zou observeren. De moeder was erg blij mij te zien, en ik hoorde dat iedereen erg bezorgd was en rond aan het bellen was om mij te zoeken. Op 1 of andere manier ontving mijn mobiel de inkomende belletjes niet, waardoor ik absoluut geen weet had van dat er zo’n ophef was ontstaan voor mij. Natuurlijk wel blij te horen dat ze zich wel om mij bekommerde!
Het was leuk te zien hoe de kinderen hier alle activiteiten uitvoeren. Ook was de familie erg gastvrij en vonden ze het volgens mij ook leuk dat ik bij hen langskwam.

Afgelopen week hebben m’n moeder, zus en tante een rondreis gemaakt door Sri Lanka. Benieuwd wat hen verhalen zijn over dit land. Vrijdag heb ik de luxe een weekend te verblijven in een luxe hotel, waar zij dan ook zullen verblijven. Zo kunnen zij samen met mij hun vakantie afsluiten, waarna ik in nog lekker in Sri Lanka mag blijven en zij terug moeten naar het koude Nederland.

Ayubowan,

Marije